NATUURLEXICON

Caravanning

Caravanning is gedrag dat wordt waargenomen bij jonge zoogdieren tijdens een vroege ontwikkelingsfase van de jongen. In het zog van een volwassen ouder volgt een lang snoer van jonge dieren waarbij elk dier zich “vastbijt” in de staarttip of aan de staartbasis van de voorganger en op die manier een karavaan wordt gevormd.

Dit gedrag doet zich voor bij het wegvluchten van het nest als gevolg van een verstoring. De jongen volgen hun moeder op die manier, maar het verschijnsel doet zich enkel voor in een welbepaalde levensfase van de zoogdieren. Als de jongen nog zeer klein, worden ze door de moeder in de mond meegenomen. Als ze iets ouder zijn, dan verplaatsen ze zich via caravanning. Als ze nog wat ouder zijn, gaan ze elk afzonderlijk op de vlucht.

Op deze manier wordt een nest met jongen snel en efficiënt verplaatst. De jongen zijn op de nieuwe nestplaats nog gegroepeerd en kunnen verder worden gevoerd door de ouders.

Dit gedrag werd in de natuur reeds vastgesteld bij spitsmuizen.